οι χαρές της αναζήτησης

 

δυο χρόνια περίπου στο νησί πια , συνεχίζουμε εμείς τα παιδιά της πόλης να ανακαλύπτουμε…

 - σα μικρά παιδιά που ανοίγουν πακέτα δώρων –

 

…την πολυτέλεια του να μην σε κυνηγάει ο χρόνος

… τι σημαίνει να προσλαμβάνουν οι αισθήσεις φιλικά με τον άνθρωπο ερεθίσματα, εικόνες, ήχους, γεύσεις, μυρωδιές

…την ευεργετική από κάθε άποψη ενασχόληση με τη γη

…την  η σ υ χ ί α  γύρω μας , έχοντας τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για να αναπνέουμε – η πάλη για την ησυχία εντός μας είναι καθημερινή , η επίτευξή της και η απώλειά της συνεχής εναλλαγή…

τη λουίζα τη γνώρισα στο νησί – τι άρωμα Θεέ μου

τώρα που ο αγαπημένος μου θα αποκτήσει μίνι αποστακτήρα θα πειραματιστούμε και με αιθέρια έλαια…
θα γίνουμε μίνι αλχημιστές…

 

στο έχω πει και στο ξαναλέω και θα στο ξαναπώ:

–  σε Σένα που περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο θέλω να συναντήσω και να αγαπήσω –
με τα χείλη, το νου , την καρδιά: τόση ομορφιά και δίπλα τόση ασχήμια , πώς μπόρεσες;

τόση ομορφιά που πληγώνει, που βιώνεται με μια ανεπάρκεια , νοσταλγία, μια αναμονή για την Πόρτα που δεν έχει ανοίξει ακόμη…

στο έχω πει και στο ξαναλέω και θα στο ξαναπώ:

Εσύ ξέρεις τον πηλό , το ζυμάρι που έπλασες και του έδωσες προοπτική Θεού , ας γίνει όπως νομίζεις – και άσε εμένα να νιαουρίζω , εγώ θα περιμένω και θα σε εμπιστεύομαι – θα το λέω με τα χείλη, το νου και την καρδιά …

 

¨Δεν με τρομάζει η αμφισβήτηση. Ήμουν σε ένα σχολείο και με ρώτησαν “εσύ τον αμφισβητείς τον Θεό”; και τους απάντησα, ότι ναι, τον αμφισβητώ…Αμφισβητώ το Θεό σημαίνει ότι δεν αρκούμαι σε αυτό που έχω τώρα και περιμένω κάτι άλλο να μου φανερώσει. ..εγώ μια ζωή αυτό κάνω, χαίρομαι να τον αμφισβητώ γιατί κάθε φορά επανέρχεται Εν Δυνάμει !... Το μυστήριο του Θεού είναι το ωραιότερο πράγμα που μπορεί να υπάρξει στον άνθρωπο. Για μένα λένε αν είχα χαρά στην επιστήμη. Ναι είχα πολύ μεγάλες χαρές αλλά οι χαρές της αναζήτησης του Θεού και της διακριτικής αποκάλυψής του ανάλογα με το μέτρο των δυνατοτήτων μας είναι οι μεγαλύτερες χαρές.¨ Μεσογαίας Νικόλαος

 

ο κόσμος εδώ ανήσυχος όπως παντού , το εργασιακό μέλλον σκοτεινό…
σκοτεινή ήταν πάντα η ιστορία και ακόμη πιο σκοτεινά τα παρασκήνιά της

σίγουρο είναι πως το πνεύμα και την ψυχή δεν μπορεί κανείς να τα  καθυποτάξει αν δεν του το επιτρέψουμε…

και όσους δεν έχουν γερές αντιστάσεις ας τους βοηθήσουν αυτοί που έχουν ισχυροποιώντας παράλληλα τις δικές τους

 καλή δύναμη σε όλους μας

Η άβυσσος, ένα φλυτζάνι τσάι και τα παιδιά…

πάντα λυτρωτική η επίδραση της θάλασσας, βάπτισμα κάθαρσης…

αποκαμωμένος ο άνθρωπος ρίχνεται στην αγκαλιά της και λευθερώνεται,

στέκεται και την αγναντεύει αναζητώντας διεξόδους από τον εαυτό του και τον πολιτισμό που δημιούργησε…

«Να στέκεσαι στο χείλος της αβύσσου της απογνώσεως και όταν δεις ότι αρχίζεις να αποκάμνεις, τραβήξου λίγο πίσω και πιες ένα φλιτζάνι τσάι.»    γέροντας Σωφρόνιος

 διακρίνετε κάπου αβύσσους , εσωτερικές ή εξωτερικές;

ρέει το νερό σε διάφορες μεριές του νησιού και έλκει ψυχές που διακατέχονται από τη δίψα του Απόλυτου…

και έκθεση ζωγραφικής διοργανώσαμε στο ελαιοτριβείο της περιοχής μας με σύνθημα: η τέχνη δεν βοηθά τον άνθρωπο μόνο ν' ανέχεται την πραγματικότητα αλλά τον προτρέπει ν' αγωνιστεί και να την αλλάξει…

ήρθαν στο νησί τα ανηψάκια μου για λίγες μέρες, παίξαμε, μιλήσαμε σοβαρά, αφήσαμε την φαντασία μας να ταξιδέψει, κάναμε ¨χαζομάρες¨και γελάσαμε…

η επαφή μου μαζί τους πάντα μου προξενεί δέος …η  ευθύνη της ανατροφής ενός τόσου εύπλαστου, φρέσκου πλάσματος και η ένταξή του στην κοινωνία μας…

 « … πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;… κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. …Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική, άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.» Μ.Βαμβουνάκη

Χαρισματικοί κι ευλογημένοι εκείνοι οι άνθρωποι που κατάφεραν και σεβάστηκαν το παιδί που φέρουν μέσα τους, παρόλες τις επιθέσεις και τους βιασμούς που δέχτηκε στην πορεία της ενηλικίωσης...

και νιώθουν ότι τα όνειρά τους δεν προδόθηκαν και μπορούν και κοιτούν στα μάτια τα δικά τους παιδιά, τα ανήψια τους, το παιδί που του κοιτάει από το παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου…

 Και για όσους τα έχουν κάνει ψιλομούσκεμα…υπάρχει και μια δεύτερη ευκαιρία…

πάντα το όμορφο περιμένει να ανθίσει...

 

καλό φθινόπωρο ...

 

 

• η προτελευταία εικόνα είναι από το διαδίκτυο
• τα λόγια της Βαμβουνάκη  πρωτοδιάβασα στη φίλη μπλόγκερ Ειρήνη (με τα φτερά της ψυχής ξανά...)  

 

Ουγκαντάνα...

κι όμως τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα και οι υπαρξιακές αναζητήσεις συνδέονται…
οι υπαρξιακοί προσανατολισμοί, οι τίμιες και γενναίες μάχες ή ο συμβιβασμός με τον εαυτό και το περιβάλλον,καθορίζουν τις καθημερινές πρακτικές επιλογές
που με τη σειρά τους διαμορφώνουν ανάλογες μορφές κοινωνίας και αναδεικνύουν εξουσίες…

-μεγάλο πράγμα να έχεις συλλάβει το λόγο ύπαρξής σου και να βαδίζεις προς την ολοκλήρωσή του-

το χθεσινό χιόνι έλιωσε-κάνει ακόμη κρύο- αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την ήδη δηλωμένη παρουσία της άνοιξης
-αυτή η ανακύκληση των εποχών ,που είναι αντιληπτή περισσότερο εδώ στην ύπαιθρο, μαγεύει το παιδί της πόλης…

μυστήριο ον ο άνθρωπος…
παλεύει ανάμεσα στη γη και στον ουρανό,
γέφυρα ανάμεσα στο γήινο και υπεραισθητό κόσμο

φτιαγμένος για τα καθημερινά μα και για τα αιώνια

γιαυτό και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές νιώθουμε κάτι να μας λείπει…
γιαυτό η άνοιξη μοιάζει χαρμολύπη - η γιορτή κρατά για λίγο και εξωτερικά, δεν διαπερνά τον πυρήνα της ύπαρξης…

τελικά μήπως είναι αλήθεια η ¨φάρσα¨ που κάνω στον οχτάχρονο ανηψιό μου;

- ξέρεις δεν είμαι από τη γη, κατάγομαι από τον πλανήτη Ουγκαντάνα,
οι γονείς μου με άφησαν στην ταράτσα της γιαγιάς όταν ήμουν μικρή
- δεν υπάρχει τέτοιος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα
- υπάρχει αλλά η προχωρημένη τεχνολογία του τον κάνει αόρατο στη γη
- έχεις πολύ μεγάλη φαντασία …(έρχεται η υποτιμητική μα και ταυτόχρονα υποβόσκουσα προσδοκία-λες να;-απάντηση)

λέτε να είμαστε εξωγήινοι όσοι νιώθουμε ¨ξένοι¨ σ΄αυτό τον κόσμο;

περίεργες μέρες…
η παθητική αγανάκτηση και απαισιοδοξία εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα…
ας κάνουμε τις κινήσεις που χρειάζεται ο καθένας στον υλικό τομέα συνυπολογίζοντας καταστάσεις…
μα κυρίως ας διακρίνουμε και αξιοποιήσουμε τις πηγές πνευματικής και ψυχικής ενέργειας και ανεφοδιασμού μας...
-δυσεύρετη και πανάκριβη η ¨ενέργεια¨σήμερα-

μπορεί να χρειάζεται εγρήγορση
μα και από τα κεράσματα της άνοιξης θα πάρουμε
και θα κλείσουμε και το μάτι στην κακοκεφιά μας

όπως και να έχει στη γη βρισκόμαστε,
το παιχνίδι θα το παίξουμε, τη μάχη θα τη δώσουμε - άλλωστε δεν είμαστε και μόνοι μας…

κι ο Ουγκαντάνα ας περιμένει…

Άτιτλο

Τα βάζω…
με τους εκφυλισμένους που διοικούν τους λαούς του κόσμου τούτου
με τους πολίτες των λαών που ¨επιτρέπουν¨ ανάξιους ηγέτες

-με συγκίνησαν Γλέζος,Θεοδωράκης που αντί να κάτσουν σπίτι να διαλέγουν χρώμα στα χάπια τους εκτέθηκαν στα χημικά(με ρωτούν οι μαθητές μου ποιοι και πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι…)

τα βάζω…
με τους φορείς αγωγής που παραλαμβάνουν φρέσκο ανθρώπινο ¨υλικό ¨
και το διαβρώνουν,το παραμορφώνουν με γνώσεις άχρηστες και συμπλεγματικές συμπεριφορές

με τη μοίρα του ανθρώπου – κάθε τόσο ¨πέφτουν¨φίλοι και γνωστοί γονατισμένοι από το μαράζι της ασθένειας…

με Εσένα που αγαπώ, γιατί επιτέλους δεν αναβαθμίζεις το επίπεδο του ανθρώπου
με μένα ,τις καταβολές μου,τα γονίδιά μου ,την ανικανότητά μου να εδραιώσω την ισορροπία μου

και… για μια ακόμη φορά …μουσική
πέφτω στο στρώμα της γυμναστικής και πάμε κοιλιακούς…πιο πολλούς
και ραχιαίους και βαράκια…για να ξορκίσουμε το κακό
και ο ¨αλήτης¨ο νους να προσπαθεί να συνδεθεί με Εσένα όσο κι αν κρύβεσαι
Εσένα που θέλω να εμπιστεύομαι γιατί έχω δοκιμάσει γεύσεις σου
και είδα ότι είναι γλυκείς…
κι η φύση – δημιουργία Σου έξω με καλοπιάνει

Κι εσύ με το πιο όμορφο χαμόγελό σου με καλημερίζεις…
¨εγώ μιλώ για δύναμη της ελπίδας ισοδύναμη¨

Πορευόμαστε...

από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω διαβάσει:

¨τίποτε δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει μεγαλύτερο δέος
από την ασύλληπτη απεραντοσύνη και την ησυχία του διαστήματος

και το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι αυτή η ησυχία και η απεραντοσύνη
δεν βρίσκονται μόνο εκεί έξω, είναι επίσης μέσα μας…¨

ελκυστικές ανακαλύψεις ανάγνωσης που συναγωνίζονται τις εμπειρίες της καθημερινότητας

...μέχρι πέρυσι δεν συμπαθούσα τις γάτες
μ΄έμαθες να τις παρατηρώ και να τις νοιάζομαι

χιόνισε στο νησί
για κάποιους το χιόνι είναι χαρά
για άλλους πρόβλημα επιβίωσης…

ο Φοίβος επιβίωσε …-η αδελφή του όμως…
μόνο κάτι προσωρινά σημαδάκια επούλωσης έμειναν
μαζί με ανάλογα συναισθήματα και σκέψεις…

πορευόμαστε...

πάντα με γοήτευε η εικόνα του ποδήλατου
είναι γιατί συμβολίζει τη διάθεση της ανακάλυψης,

την αναζήτηση

καλό δρόμο να έχουμε
προς τη γνωριμία με το άγνωστο…το δυσεπίλυτο…το αναπάντητο…το απέραντο…

όπου κι αν πορεύεται ο καθένας