ένας χρόνος σε 90 δευτερόλεπτα...

Οι φωτογραφίες είναι του Eirik Solheim ο οποίος τραβώντας την ίδια φωτογραφία επί ένα χρόνο από το ίδιο σταθερό σημείο, έξω από το σπίτι του δημιούργησε ένα video, στο οποίο μπορεί κανείς να δει την αλλαγή του τοπίου κατά τις τέσσερις εποχές.

Η ενηλικίωση ενός μαθητευόμενου μοναχού και ο αέναος κύκλος της ζωής, της φύσης, του θανάτου.

Οι μικρές αλλά τόσο σημαντικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας (Aνοιξη) που ανακαλύπτει,

οι πρώτες του ερωτικές ανησυχίες και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που βιώνει (Καλοκαίρι),

η ανάγκη της λύτρωσης και των απαντήσεων (Φθινόπωρο),

και τέλος η αναζήτηση της πνευματικής διαφώτισης (Χειμώνας), συνθέτουν το δρόμο που καλείται να διανύσει.

εδάφη πνεύματος και ψυχής…

Για χρόνια μας επιβαρύνει με αρνητικό φορτίο το περιβάλλον…

Η αναμέτρηση με τον εαυτό μας απαιτεί γενναιότητα… για να κερδίσουμε εδάφη πνεύματος και ψυχής…

«Η ειλικρινής ταπείνωση είναι ύψιστη αξιοπρέπεια.
Για να φτάσεις στην ταπείνωση σημαίνει πως έχεις διασχίσει πολλά βαλτονέρια κι ερημιές, πολλούς καυτούς αμμόλοφους και παγωμένες στέπες εντός σου...
έχεις μάθει καλά τον εαυτό σου ώστε να μην εξαρτάσαι σαν νευρόσπαστο από την κάθε γνώμη του καθενός, να μη θίγεσαι με το ελάχιστο...
οι ταπεινοί άνθρωποι λάμπουν από μια αρχοντιά που μας θέτει όριο, απόσταση σεβασμού.» (Μ.Βαμβουνάκη)
Στην αρχή του δρόμου για να νικήσεις το θυμό ,
σωπαίνουν τα χείλη σου ενώ η καρδιά σου είναι ταραγμένη.
Στα μισά του δρόμου ,
σωπαίνουν οι σκέψεις σου , ενώ η ψυχή σου έχει ελαφριά ταραχή.
Και στο τέρμα
έχεις ακύμαντη γαλήνη, ενώ φυσούν ακάθαρτοι άνεμοι.

(Αγ. Ιωάννης της Κλίμακας)

Όταν το μαχαίρι φτάνει μέχρι το τέλος...

Δεν υπάρχει πιο οξύς πόνος από τον πόνο του παιδιού.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δοκιμασία από το να το βλέπεις να υποφέρει και να αδυνατείς να του συμπαρασταθείς αποτελεσματικά, να μην μπορείς να βεβαιωθείς για την τελική αποθεραπεία του...

Τελικά, το παιδί μας έχει φύγει. Δεν το έχουμε κοντά μας. Μας λείπει το αντίκρυσμα του βλέμματός του, μας πληγώνει η απουσία της μυρωδιάς του, της υφής του. Η αδυναμία να το χαϊδέψουμε, να το φιλήσουμε, να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας...μοιάζει σαν εμπειρία δικού μας πλέον θανάτου. Δεν θέλουμε να ζούμε…

Κάποιοι αποκαλούν το παιδί μας αγγελούδι…Μας λένε ότι βρίσκεται κοντά στον Θεό. Πού το ξέρουν; Το γνωρίζουν; το αισθάνονται; ή μήπως το φαντάζονται ή έτσι το λένε για να μας παρηγορήσουν; Τι τελικά συμβαίνει;…
Πόσο θα θέλαμε να αισθανθούμε το παιδί μας ότιζει, ότι βρίσκεται σε κατάσταση απείρως καλύτερη από αυτήν που ζούσε κοντά μας,ότι κάπως επικοινωνεί μαζί μας, μας ακούει, μας βλέπει, μας παρακολουθεί!

- Θέλω να πεθάνω, πάτερ, μου επανελάμβανε, για να συναντήσω την Αναστασία.
Μου λείπει πολύ το παιδί μου. Έχω θλίψη μέσα μου. Δεν αντέχω. Καταλάβετέ με.
- Δεν ξέρω αν μιλώ με θράσος και εκ του ασφαλούς, της απαντούσα, αλλά ο λογισμός μου λέει ότι τότε θα λυτρωθείς όταν θα θέλεις να φύγεις από αυτόν τον κόσμο για να συναντήσεις κυρίως τον Θεό. Αν δεν υπάρχει Θεός, δεν θα συναντήσεις την Αναστασία. Αν όμως υπάρχει Αναστημένος Θεός, Αυτόν χρειάζεσαι περισσότερο από το παιδί σου και μαζί με το παιδί σου. Αυτός θα σου αποκαλύψει την Αναστασία από αυτήν κιόλας την ζωή. Τι είναι προτιμότερο να είστε οι δυό σας μόνες για πάντα στο κοσμικό τίποτα…ή νάναι μαζί σας κι ο Θεός αιωνίως;
- Ίσως η κόρη σου να γίνει μητέρα σου. Αυτή που γέννησες βιολογικά, να σε γεννήσει πνευματικά. Αυτή που της χάρισες τη ζωή να σου ανταποδώσει την ευεργεσία προσφέροντάς σου την όντως Ζωή. Αυτή που νομίζεις πως την έχασες, αυτή να σε συνδέσει με τον τόσο αληθινό τωρινό κόσμο της. Αυτή που αποκαλείς αγγελούδι συναισθηματικά για να παρηγορηθείς να γίνει ο άγγελος σου πνευματικά για να φωτισθείς...

Στο νοσοκομείο παίδων της Βοστώνης...γνώρισα μια γυναίκα που μου άνοιξε τα μάτια στα επέκεινα, που με έπεισε για την ομορφιά και τη δύναμη της άλλης λογικής... Εκεί έζησα έναν άνθρωπο που αγωνιζόταν με πάθος να παραμείνουν κοντά μας, με τους καλύτερους όρους και για τον περισσότερο χρόνο αυτοί οι άγγελοι, την στιγμή που ήξερε να επικοινωνεί μαζί τους και μετά το σταμάτημα της τρυφερής καρδιάς τους σε αυτόν τον κόσμο.
Ζούσε την ανακούφιση της αιώνιας ζωής τους τόσο έντονα όσο και τον αγώνα τους για την εφήμερη. Ποτέ δεν παρηγόρησε με τυποποιημένα λόγια. Ποτέ δεν συμπαραστάθηκε με συμβουλές και συνταγές. Συνδύαζε τη βίωση του βαθύ πόνου με την εμπειρία της ολοζώντανης ελπίδας, της εμφανούς και πηγαίας χαράς με τα συνεχώς δακρυσμένα μάτια, την ευγλωττία της σιωπής με την μεστότητα του λακωνικού λόγου, την αγάπη γι’ αυτήν την ζωή με την ισχυρή πίστη στην άλλη.

Στα τέσσερα χρόνια που συνεργάσθηκα μαζί της πέρασαν από τα χέρια μας 305 παιδάκια από την Ελλάδα, όλα με σοβαρότατες παθήσεις... Η αγκαλιά αυτής της γυναίκας ήταν τόσο χωρητική που μπορούσε να δεχθεί εύκολα εκατοντάδες παιδιά, πλήθος γονέων, χαρές μοναδικές, λύπες, ξαφνικούς θανάτους, αιφνίδιες αναστροφές της πορείας, ονόματα, τα πάντα...
- Γιατί κλαις, κ. Βασιλεία, της λέω, αφού πιστεύεις πως δεν πεθαίνουν τα παιδιά;
- ... Κλαίω για τον κόσμο μας που φτωχαίνει σε χαμόγελο, που στερεύει σε αθωότητα, που λιγοστεύει σε τρυφεράδα. Κλαίω για τους γονείς που αδειάζει η ζωή τους, που το μαχαίρι φτάνει μέχρι το τέρμα και δεν μπορούμε κάτι να τους πούμε.... Έχω μια γλάστρα με χρυσάνθεμα, που αρκετές φορές όταν κάποιο παιδάκι πετάει για τον ουρανό ανθίζει ένα χρυσάνθεμο. Μου έχει συμβεί κατ’ επανάληψιν. Την έχω δίπλα στο εικονοστάσι για να μην ξεχνώ τα παιδάκια που βρίσκονται στον ουρανό... Εγώ τις καλύτερες προσευχές μου δεν τις κάνω στους αγίους αλλά στα δεκατέσσερα χρυσάνθεμά μου, στα δεκατέσσερα αγγελούδια μου, στην πνευματική ανθοδέσμη μου...

...Η όξυνση της πνευματικής μας ακοής, εκτός από την παρηγοριά της πίστης, χαρίζει στην ψυχή μας τον φωτισμό και τη χαρά του μυστικού διαλόγου μαζί τους...

( Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, Νικόλαος Μεσογαίας )

Συνένοχοι όλοι στην τρέλα

Κοινωνικό χάος , οικονομική κρίση…

δίπλα μας συνάνθρωποι που η μέχρι τώρα σίγουρη καθημερινή εργασία τους δεν είναι πια δεδομένη...

ανάμεσά μας όλο και αυξάνεται ο αριθμός των (λαθρο)μεταναστών προκαλώντας μας ανάμεικτα συναισθήματα: οίκτο ,συμπόνοια, αμηχανία, απορία, αγανάκτηση...

αποτυχημένο το μοντέλο ζωής μας…

οι ινδιάνοι αποκτώντας πολύχρωμες χάντρες, καθρεφτάκια και ουίσκι παραχωρούσαν τα εδάφη τους στους λευκούς κατακτητές

ο σύγχρονος άνθρωπος ξεπουλά εδάφη πνεύματος και ψυχής παραδομένος στη δίνη της κατανάλωσης...

η χλιδή δίπλα στην πείνα και την εξαθλίωση...

τρώμε, πίνουμε, αναπνέουμε δηλητήρια...
μας ταίζουν σκουπίδια –μέσα ενημέρωσης και σε μεγάλο μέρος το εκπαιδευτικό σύστημα

καταφεύγουμε σ΄ένα ιατροφαρμακευτικό σύστημα που μας σακατεύει πλουτίζοντας.

Δεν μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε παγιδευμένοι σ΄αυτό το matrix (πλέγμα).

Πρέπει να δραπετεύσουμε απ΄αυτή την κατασκευασμένη πραγματικότητα - ν΄ανατραπεί και να αναδυθεί νέα γη και νέος ουρανός - και να αντικρύσουμε τον πραγματικό ήλιο...

Λεπτομέρειες που διαμορφώνουν την ποιότητα της καθημερινότητάς μας...
πολλές καθημερινότητες διαμορφώνουν τη ζωή μας .

Μέσα στην απρόσωπη και φοβισμένη κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σου φτιάξουν τη μέρα

κρατώντας σου την πόρτα στο ασανσέρ, παραχωρώντας τη σειρά τους στο ταμείο, δίνοντας προτεραιότητα στο δικό σου αυτοκίνητο στη διασταύρωση ή στον πεζό που διέρχεται, κρατώντας σου ανοιχτή τη σακούλα να βάλεις τα ψώνια

γιατί έτσι περισσεύει από την καρδιά τους...

Ίσως κάποιες φορές να επιλέγω κι εγώ τέτοιες συμπεριφορές κάποιες άλλες όμως...πιάνω τον εαυτό μου να οδηγεί ανταγωνιστικά, να διεκδικεί την προτεραιότητα ...

Γλυκιά ευχαρίστηση και γαλήνη συνοδεύει την πρώτη επιλογή, άγρια ευχαρίστηση και ταραχή τη δεύτερη...

Και προκύπτει ο «εξυπνάκιας», αυτός που επειδή έτσι θέλει παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων... α΄επιλογή :το αποδέχεσαι παθητικά ή από φόβο ή για να μην ταράξεις την ηρεμία σου ή από τη νοοτροπία «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;»... β΄επιλογή: παίρνεις το τίμημα και επεμβαίνεις –σημασία έχει το πώς...

Παράλληλα να έχεις και την ευγένεια ψυχής να επαινείς το άξιο, το θαυμαστό μα και τη γενναιότητα να ζητάς συγγνώμη με πρόθεση διόρθωσης... ή να συγχωρείς από καρδιάς...

Η τέχνη της συνύπαρξης...

Είναι φορές που απηυδησμένη από τον κόσμο και τον εαυτό μου λέω θα αποτραβηχτώ με το σύντροφό μου στο καταφύγιό μας-η τέχνη της συνύπαρξης των δυο...
Ο αγώνας με τον εαυτό μας παντού...
Σκέπτομαι τα λόγια:" τι δουλειά έχεις στον ουρανό εσύ που δεν έμαθες να ζεις στη γη;"

Καλή Σαρακοστή φίλοι μου.



<>

Η αγάπη ...
μας κάνει να νιώθουμε καλά επειδή δημιουργεί την βιολογία της απόλαυσης, της χαράς και της ασφάλειας...

μας αποσπά από τις συνηθισμένες εγκόσμιες και καθημερινές μας ανησυχίες και ανοίγει τη συνειδητότητά μας στη μαγεία και το μυστήριο της ζωής...

είναι στη βαθύτερη ουσία της η λαχτάρα για επικοινωνία, εκφράζει την ανάγκη για ενότητα, αφυπνίζει την ανάμνηση της ολότητάς μας...

δημιουργεί την εμπειρία της αιωνιότητας στην παρούσα στιγμή...

μας συνδέει με αρχετυπικούς εραστές. Αντλούμε απόλαυση από την αναπαράσταση των αιώνιων ερωτικών ιστοριών, που αναπαράγονται κάθε εποχή. Αυτές οι αιώνιες ερωτικές ιστορίες είναι τα κλειδιά που ανοίγουν την πύλη προς τη συμπαντική αγάπη.

Κάθε πράξη αγάπης χαλαρώνει τα δεσμά που μας φυλακίζουν στο εγώ μας

Τα άτομα αγωνίζονται να γίνουν μόρια.
Τα ουράνια σώματα αναζητούν ηλιακά συστήματα μέσα στα οποία να ενταχθούν.
Οι άνθρωποι πασχίζουν να γίνουν ένα με τον αγαπημένο τους.


Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον Ιούδα και τον Ιησού οι πιο δυνατές ιστορίες που διηγούμαστε ανά τους αιώνες σε κάθε πολιτισμό είναι ιστορίες αγάπης. Ο καθένας μας αναπαριστά κάποιο από τα αιώνια μοτίβα αγάπη-εμπιστοσύνη και προδοσία,έρωτας χωρίς ανταπόκριση, αμοιβαιότητα αγάπης και αφοσίωσης...
Στην πραγματικότητα ο μόνος λόγος για τον οποίο κάνουμε οτιδήποτε είναι επειδή αναζητάμε περισσότερη αγάπη ακόμη κι αν δεν φανερώνουμε τα αληθινά μας κίνητρα.

(D.Chopra,Al. Schmemann,An. Bloom)

Η ποιότητα της αγάπης μας εξελίσσεται παράλληλα με την πορεία αυτοβελτίωσής μας.
Ίσως είναι εύκολο να αγαπάμε τον κόσμο όλο αλλά δύσκολο να αγαπήσουμε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Η ανιδιοτελής αγάπη δεν είναι πρϋπόθεση, είναι στόχος.
Τελικά η αλήθεια για την αγάπη αποκαλύπτεται μέσα από την καθημερινή πρακτική...

Χάρισμα ή αποτέλεσμα άσκησης...

η ικανότητα να αποσπάς τα χρήσιμα, εποικοδομητικά στοιχεία από κάθε εμπειρία και να αποβάλλεις όσα δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, αντίθετα μπορεί να σου κάνουν κακό, να σε φθείρουν

η ικανότητα να ακολουθείς το ποτάμι της ζωής εγκαταλείποντας την προσκόλληση σε συγκεκριμένα σχέδια, απόψεις ή αποτελέσματα και την προσπάθεια αποτροπής της αλλαγής, της εξέλιξης των πραγμάτων.

Αυτό δεν σημαίνει πως παθητικοποιούμαι ή παραιτούμαι από τις προθέσεις μου, τις επιδιώξεις μου που αποτελούν και τους καταλύτες για τις εμπειρίες που έχω ανάγκη ώστε να εξελιχθώ σε ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας.

Όταν όμως δεν μπορώ να ασκήσω έλεγχο στο αποτέλεσμα μιας κατάστασης, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα ήθελα ας σκεφτώ πως δεν βλέπω ολόκληρο το παζλ.

Αν μπορούσα να δω ολόκληρη την εικόνα του θα κατανοούσα ότι υπάρχει κάποιος λόγος που τα πράγματα εκτυλίσσονται με αυτό τον τρόπο και ότι Εκείνος έχει για μένα ένα μυστηριακό σχέδιο...

Η νοοτροπία πως ό,τι κι αν συμβεί θα είναι αυτό που χρειάζεται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για την εξέλιξή μου μου χαρίζει το υπέροχο συναίσθημα ασφάλειας, παράδοσης στα χέρια του Πατέρα-Δημιουργού.

Χάρισμα ή αποτέλεσμα άσκησης...
Το θέλω...

Στη Δύση -Ευρώπη,Αμερική- παρατηρείται ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που κάνουν διαλογισμό, επισκέπτονται μοναστήρια, επιθυμούν να πάνε στο Άγιο Όρος-κρίμα που εμείς οι γυναίκες μόνο τον περίπλου μπορούμε να κάνουμε-ή στο Θιβέτ.
Ίσως γιατί τα όνειρα σχετικά με τον πλούτο έχουν απομυθοποιηθεί, οι υλικές επιθυμίες ικανοποιήθηκαν αλλά ο άνθρωπος δεν ευτύχησε.

Στο Θιβέτ οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για το διαλογισμό, θέλουν πλούτο, δόξα, ακριβά ρούχα, επιθυμούν να πάνε στη Δύση.

Ίσως ένα μεγάλο μέρος της Ανατολής χρειάζεται ακόμη να περάσει μέσα από όλο τούτο τον κύκλο: να γίνουν πλούσιοι, ν΄αγοράσουν αυτοκίνητα, σπίτια, τηλεοράσεις, ψυγεία...και να διαπιστώσουν ότι δεν ευτύχησαν.

Στη Δύση το έχουμε ήδη κάνει αυτό. Συνεχίζουμε βέβαια την προσπάθεια να κρατήσουμε αυτή τη δομή αλλά δεν λειτουργεί. Γι αυτό συμβαίνει κι αυτή η πνευματική αφύπνιση από πολλούς.

Δεν επιδιώκεις την πνευματικότητα όταν πρώτα δεν έχεις καλύψει τις βασικές σου ανάγκες. Ίσως μόνο τότε είσαι πρόθυμος για το εσωτερικό ταξίδι.

Κι όταν κάνεις αυτό το ταξίδι έρχεται μια ισορροπία και μπορείς να χρησιμοποιείς τον πλούτο χωρίς να ταυτίζεσαι με αυτόν γιατί έχεις βρει κάτι μέσα σου που είναι παντοτινό, αιώνιο και το μόνο στο οποίο μπορείς να βασίζεσαι...