μετεγκατάσταση στο κυκλαδονήσι

μοιάζει να ωρίμασε η στιγμή...

ίσως πρέπει να βάλουμε το πόδι στη θάλασσα για ν΄ανοίξει πέρασμα να διαβούμε απέναντι...

ανεφοδιάζομαι με αθλητικές φόρμες και παπούτσια ...

η πόλη δεν είναι πια για μένα
αρκετά με τον ανταγωνισμό στην οδήγηση, στο πάρκιν, στο ταμείο
τον παραβιασμένο ζωτικό χώρο
την ανυπόφορη γειτνίαση

το matrix φανερό σε κάθε βήμα...

κι είναι που αρκετούς αποχαιρετισμούς μετρήσαμε στα δυο λιμάνια...

κι αυτές οι τελευταίες εικόνες απ΄το νησί μοιάζουν να καλωσορίζουν την επιλογή μου...
να ανιχνεύσω – ψηλαφίσω το Θεό μου στο φυσικό μου περιβάλλον


να συνεχίσω εκεί την περιπέτεια με τον εαυτό μου - που είναι φορές που όπου κι αν είσαι είναι αδυσώπητη...

να πατάω χώμα χορταριασμένο
να μυρίζω χώμα βρεγμένο από την μπόρα που πέρασε...

ωθήστε τα πανιά μου με την ενισχυτική πνοή σας φίλοι μου

η ησυχία πίσω από το νοητικό θόρυβο...

το να ακους τη σιωπή,
δημιουργεί αμέσως ησυχία μέσα σου

παρατηρώντας τον έναστρο ουρανό εκτός από την ασύλληπτη απεραντοσύνη,
προκαλεί δέος και
η ησυχία του διαστήματος

αυτή η ησυχία και η απεραντοσύνη δεν βρίσκονται μόνο εκεί έξω, είναι επίσης μέσα μας...

ωστόσο ο ψυχαναγκαστικά φλύαρος νους μας εκτινάσσει αλλού, μας εμποδίζει να βρούμε τη σφαίρα της εσωτερικής ησυχίας ,την πηγή της αληθινής γνώσης και δημιουργίας

πρόκειται για ένα θορυβώδες, αδηφάγο ον που μαζί με τα κληρονομούμενα συλλογικά νοητικά πρότυπα προκαλούν πόνο και παραφροσύνη

λες και το όργανο, ο νους, έχει καταλάβει την οντότητά μας και μας χρησιμοποιεί…

...μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε ένας σωρός από εξαρτημένα αντανακλαστικά...

από τη στιγμή που αρχίζω να παρατηρώ αυτόν που σκέφτεται,
την φωνή μέσα μου,
τους ρόλους που παίζει το ¨εγώ¨,τα νοητικά και συναισθηματικά¨παράσιτα¨, κρίσεις, δυσφορία, ένταση, ανησυχία, φόβο, νευρικότητα…
διαπιστώνω ότι δεν είμαι αυτός που σκέφτεται,
αρχίζω να αφυπνίζομαι,
είναι η αρχή της ελευθερίας μου...

κι αρχίζει η γενναία διαδρομή – με αρκετά πισωγυρίσματα και πάμε πάλι απ΄την αρχή...
να πετάξω την αρνητικότητα από μέσα μου εκτιμώντας το τώρα, το ¨αιώνιο παρόν του Θεού¨...

αποταύτιση από τη ψυχαναγκαστική, στερεότυπη, φθοροποιό σκέψη,
γνωριμία με τον εαυτό μου ως εσωτερική γαλήνη, δημιουργία, ανα(απο)κάλυψη, κάτω από το νοητικό θόρυβο,
σημαίνει λύτρωση…

κι όμως είναι φορές που ο νους, κατευθυνόμενος από τον ανώτερο εαυτό, μεγαλουργεί!

μ΄αυτή τη συχνότητα
να συντονιστούμε και να εκπέμπουμε
θέλουμε,
πολύ…



(πηγές: Η δύναμη του τώρα Ε.Τόλλε, Η ασκητική της αγάπης Γερ.Γαβριηλία, Άγχος και ψυχαναγκασμοί Ν.Χόφμαν)

γιατί αυτός ο άνθρωπος πάντα με ενθουσιάζει

Μήνυμα του Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου
Πρὸς τὰ παιδιὰ τῶν Λυκείων τῶν Μεσογείων και τῆς Λαυρεωτικῆς

Ἀγαπητά μας παιδιά,
Σᾶς εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ μὲ πρόοδο στὸν ἀγῶνα τῆς μόρφωσής σας καὶ ὄμορφες ἐμπειρίες σχολικῆς ζωῆς!
Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο ὁλοκληρώθηκε ὁ ἁγιασμός. Ἦλθε ὁ ἱερέας, ἰδιόμορφα ντυμένος, διάβασε μερικὰ λόγια ποὺ λίγοι τὰ κατάλαβαν, ἔκανε κάποιες κινήσεις στοὺς περισσότερους ἀκατανόητες καὶ τέλειωσε.
Ὅλο αὐτὸ μοιάζει μὲ κατάλοιπο ἄλλων παλαιότερων ἐποχῶν. Οἱ πολιτικοί μας δὲν τὸ πιστεύουν, ἀλλὰ διστάζουν νὰ τὸ καταργήσουν. Ἐσᾶς δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, γιατὶ σὲ λίγο θὰ τελειώσει καὶ μετὰ τοῦ χρόνου πάλι. Κάποιες Ἀνεξάρτητες Ἀρχὲς ἀντιδροῦν, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἄκαρπα. Κανεὶς δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅπως γίνεται. Οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἁπλᾶ, αὐτὴ τὸ δέχεται ὡς κεκτημένο δικαίωμά της ποὺ δὲν θὰ ἤθελε νὰ τὸ χάσει.
Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ συντηροῦμε στὴν οὐσία νὰ ἐξευτελίζουμε κάτι ἱερό, ποὺ ὅμως εἴτε δὲν καταλαβαίνουμε εἴτε δὲν θέλουμε εἴτε δὲν σεβόμαστε. Σκέφθηκα λοιπόν, ἔτσι ποὺ καταντήσαμε τὸν ἁγιασμό, φέτος νὰ μὴν τὸν κάνουμε. Νὰ πῶ στοὺς Ἱερεῖς νὰ καθήσουν στοὺς Ναοὺς καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ σᾶς. Ἴσως ἔτσι ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἄκουγε περισσότερο. Ὑποχώρησα, πρῶτον γιατὶ κάποιοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸ δεχθοῦν καὶ δὲν θέλησα ὡς Ἐπίσκοπος νὰ τοὺς λυπήσω, καὶ δεύτερον γιατὶ πρὶν τὸ κάνω ἔπρεπε νὰ σᾶς εἰδοποιήσω.


Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἔβαλαν αὐτοὺς τοὺς ἁγιασμοὺς στὴ ζωή μας τὸ πίστευαν. Πίστευαν ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια χρειάζεται καὶ ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πίστευαν στὸν Θεό. Εἶχαν σχέση ζωντανὴ μαζί Του. Τὸν ἤθελαν στὴ ζωή τους ὡς ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει. Ἤθελαν ὅλα νὰ τὰ ἀρχίζουν μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἂν εἶναι ἔτσι, φυσικὰ νὰ γίνεται ὁ ἁγιασμός. Θὰ εἶναι ἡ πιὸ σημαντικὴ στιγμὴ τῆς χρονιᾶς.
Σήμερα ὅμως Τὸν ξεχάσαμε τὸν Θεὸ καὶ ἁπλᾶ Τὸν διατηροῦμε γιὰ νὰ Τὸν ἀμφισβητοῦμε, νὰ Τὸν εἰρωνευόμαστε ἢ δυστυχῶς καὶ νὰ Τὸν βρίζουμε. Καὶ νά ποῦ φτάσαμε! Νὰ μὴν θέλουμε οὔτε τὰ σύμβολά Του. Καὶ νά ποῦ καταντήσαμε! Χωρὶς Αὐτόν, ἡ ζωή μας νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ κρίση, ἀδιέξοδα, σύγχυση, αὐτοκαταστροφικότητα, βία καὶ παραλογισμό.
Στὸ σχολεῖο ποὺ ἔρχεστε μπορεῖ νὰ γεμίσουν τὰ κεφάλια σας μὲ πληροφορίες ποὺ οι περισσότερες νὰ μὴν χρειάζονται∙ μὲ γλῶσσες ποὺ δὲν εἶναι δικές μας∙ μὲ ἱστορία ποὺ δὲν εἶναι ἀληθινή∙ μὲ θρησκευτικὰ ποὺ δὲν πείθουν. Νὰ σᾶς δώσουν βαθμοὺς χωρὶς ἀντίκρυσμα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ τελικὰ χρειάζεστε εἶναι ἀξίες γιὰ νὰ πλημμυρίσουν τὴν καρδιά σας. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ δίνει ἡ ἐποχή.
Ἡ κατάσταση στὸν τόπο μας εἶναι σὲ ἀδιέξοδο. Κάτι πρέπει νὰ γίνει ἄμεσα. Καὶ ἡ ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἂς ξεσηκωθοῦμε ὅλοι.


Δάσκαλοι, γονεῖς καὶ παιδιὰ ἀρνηθεῖτε τὸ ψέμμα καὶ πολεμῆστε το σὰν τὸν μεγαλύτερο ἐχθρό.
Χτυπῆστε τὴ μετριότητα, τὸν συμβιβασμὸ καὶ τὴ μιζέρια σὰν τὴν χειρότερη ἀρρώστια. Μᾶς κοροϊδεύει τὸ σύστημα, ποὺ αὐτὸ ὑπαίτιο γιὰ ὅλα, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό.
Διεκδικῆστε τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία σας μὲ ὅποιο κόστος.
Ξαναφέρτε τὴν ἱστορία καὶ παράδοσή μας, τὴ γλῶσσα καὶ τὰ ἤθη μας στὴ ζωή σας.
Ἀγωνιστείτε για κοινωνία μὲ εἰλικρίνεια, ἡρωισμό, καθαρότητα καὶ ἐξυπνάδα.
Ἀπαιτήστε πολιτικοὺς ποὺ νὰ ἀγαποῦν τὸν τόπο περισσότερο ἀπὸ τὰ στενὰ μυαλὰ καὶ συμφέροντά τους, ποὺ νὰ σέβονται τὴν ἱστορία περισσότερο ἀπὸ ὅσο προσδοκοῦν τὴν ψῆφο, ποὺ νὰ πονοῦν γιὰ τὸ κατάντημά μας περισσότερο ἀπʼ ὅσο ὑποτάσσονται στὶς ξένες σκοπιμότητες. Ἀξιώστε Ἐκκλησία ὄχι μὲ ἀδικαιολόγητους συντηρητισμούς, νεκροὺς συμβολισμούς καὶ πομπώδεις τελετουργίες, ὄχι Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου μὲ δικαιώματα, περιουσίες καὶ διεκδικήσεις, ἀλλὰ Ἐκκλησία μὲ πονεμένο προφητικὸ λόγο, μὲ αὐθεντικὴ πίστη, μὲ θυσιαστικὴ μαρτυρία καὶ ἅγια ζωή∙ Ἐκκλησία ποὺ νὰ ἐμπνέει καὶ νὰ ἔχει πρόταση ζωῆς.
Τότε θὰ βρεῖτε τὸν Θεὸ ὁλοζώντανο μέσα σας. Τότε ὁ ἁγιασμὸς δὲν θὰ επιβάλλεται μὲ ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἀλλὰ θὰ ἀποτελεῖ δικό σας αἴτημα. Τότε τὸ σχολεῖο θὰ ξαναγίνει ἡ ἐλπίδα τῆς ἐθνικῆς καὶ πνευματικῆς ἐπιβίωσής μας. Τότε ἡ νέα χρονιὰ θὰ εἶναι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Σᾶς τὸ εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά.

Ὁ Θεὸς μαζί σας, ἀγαπητά μας παιδιά.
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ ὅλη μου τὴν ἀγάπη

ένας μικρός Σεπτέμβρης

7.30 το πρωί στη μεγάλη αμμουδιά, περπάτημα, λίγο τρεξιματάκι και μετά βουτιά, απόλαυση…
έχει λίγη συννεφιά κι η θάλασσα μαγευτική όσο ποτέ
καλοδεχούμενη ερημιά
τα κρινάκια της άμμου σε πλήρη ανθοφορία σκορπίζουν το άρωμά τους
το νερό μαλακό, βελούδινο
μια αποκαλυπτική σιωπή κι ο ψίθυρος της θάλασσας…



ένα δάκρυ κυλάει αβίαστα
γι΄αυτή τη γενναιόδωρη ομορφιά
τα λάθη που έγιναν, που γίνονται
την φθορά και τον πόνο, μερτικό των ανθρώπων
τα αναπάντητα ερωτηματικά
για Εσένα αγαπημένε που τη γλύκα σου για λίγο την ακουμπάς στα χείλη μας και την απομακρύνεις
για το αγαθό μέσα μας που συχνά παραγκωνίζεται
μα όταν εκδηλωθεί γεννά το μεγαλείο…
Όπως τον Ιούνη έτσι και το Σεπτέμβρη έχει μια ιδιαίτερη γοητεία το νησί…

Και οι τελευταίοι αδειούχοι παίρνουν το δρόμο της επιστροφής
τα τραπεζάκια αδειάζουν στα μαγαζιά του λιμανιού με τις ευφάνταστες επιγραφές

«…ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα…

…θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου...»
(Ηλ. Κατσούλη)

Καλή δύναμη φίλοι μου
εδώ είμαστε πάλι
να ανιχνεύσουμε τα ερωτηματικά
να ανακαλύψουμε τα όμορφα
ν΄αφουγκραστούμε τα μυστικά της σιωπής
να διορθώσουμε τα λάθη
να ενθαρρύνουμε το αγαθό να εκδηλωθεί…

ανταλλαγές…

σε λίγες μέρες φεύγω απ΄το νησί – πρώτη φορά έμεινα τρεις μήνες …

το «ταξίδι» βέβαια συνεχίζεται…

ένα από τα πράγματα που μ΄αρέσει στην ελληνική επαρχία είναι η ανταλλαγή προϊόντων…

η Γαλάτεια , Κρητικιά που έχει παντρευτεί Ανδριώτη - παρασκευάζει εξαιρετικό τσίπουρο - και έχει ριζώσει στο νησί, μας έδωσε πατάτες, κρεμμύδια και κολοκυθάκια από το κτήμα της

μόλις γύρισε ο καλός μου από το ψάρεμα της πήγαμε το χταποδάκι που της είχε τάξει

ο Γιώργος , «Αθηναίος» που έχει φτιάξει σπίτι εδώ και σκοπεύει να εγκατασταθεί , μας έφερε καλούδια από το ερασιτεχνικό του μποστάνι , χειρονομία καρδιάς και αισθητικής…

ανταποδώσαμε με μπουγατσάκια και τυροπιττάκια παραγωγής μας

γεννιούνται σκέψεις για την απλότητα , την κοινωνία της ανταλλαγής προϊόντων και την κοινωνία του χρήματος

ίσως ο άνθρωπος έπρεπε να ζήσει το αδιέξοδο της δυτικής κοινωνίας, του αστικού πολιτισμού, να πάρει τις εμπειρίες του – ο καθένας θέλει το χρόνο του, άβυσσος η ψυχή – κι ύστερα να επιστρέψει ώριμος στη χαμένη πατρίδα …

ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει βρει τις απαντήσεις σ΄όλα…

δεν εξιδανικεύω καταστάσεις , παντού η μακροχρόνια συμβίωση φέρνει στην επιφάνεια πάθη κι αδυναμίες

ωστόσο θέλω να πιστεύω ότι είναι έτοιμοι – ή σχεδόν έτοιμοι – αρκετοί να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και να συμπαρασύρουν κι άλλους – ρίξε πνεύμα-φως πάνω μας…

επιστρέφω Αθήνα - δεν τη νιώθω πια έδρα μου...

καλό φθινόπωρο φίλοι μου…

αίσθηση κατευναστική

ευεργετική η δροσιά της καλοκαιρινής νύχτας στην ύπαιθρο

ποτίζει σώμα και ψυχή


καλλιέργειες, αντοχές και προσδοκίες

φύτεψα σπόρο και περιμένω
τα χέρια άμαθα τραυματίστηκαν

παρηγοριά γλυκιά
η προσμονή της καρποφορίας…

και τα χαρίσματα της φύσης

να υπενθυμίζουν…
-αντίλογος σθεναρός στη διαχρονική και σύγχρονη φρίκη -

ότι η ομορφιά υπάρχει

και είναι αγαθό το χέρι που τη δημιούργησε

αίσθηση κατευναστική

στην προσμονή των απαντήσεων…

Η Σίβυλλα

δυο μηνών, το καλωσόρισμα…


ανιχνεύοντας την πρώτη παραγωγή του κτήματος

lady

« θάλασσα, μάνα, αλμύρα μου εσύ, γαλάζια μοίρα »

« πες μου θάλασσα τόσα μυστικά σου απ' τον κόσμο κρύβεις

και μες τη σιωπή στα βαθιά χρόνια τα κλείνεις…»

εσύ έχεις τη δουλειά σου, τα χόμπι σου, τους φίλους σου - εγώ έχω μόνο εσένα…

κατάσκοπος…

εδώ είμαι κι εγώ...

πώς οι αρνητικοί μύθοι καταρρίπτονται…

γιατί με ξυπνάτε…μήπως συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον;

ας το θάψω για τις δύσκολες μέρες…

να μου μιλάς, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνω πάντα τι μου λες, γνωρίζω τη φωνή σου και τις αποχρώσεις της πολύ καλά …

don’t worry, be happy

δώστο μου επιτέλους

η Σίβυλλα σήμερα, δυο χρονών και δυο μηνών

« είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει…»



εγώ θα το πιάσω το φρίσμπι...



εγώ φυλάω αυτό το χώρο, σε ειδοποιώ ό,τι κι αν περάσει περιφερειακά



αν με συναντήσετε μην ξεχάσετε να με χαϊδέψετε, το περιμένω…