Ανάσα της ψυχής…

έτσι αναφέρεται στην προσευχή ένα μοναδικά αγαπημένο μου πρόσωπο...


ασφυκτιώντας μέσα στο λίγο του κόσμου βρίσκεις διέξοδο…

στην απόγνωση του πόνου αποδοχή κι ελπίδα

"το να εμπιστεύεσαι το Θεό για πράγματα ανθρωπίνως αδύνατα, είναι μία διαρκής σιωπηρή προσευχή με θετικά αποτελέσματα" Γέροντας Παϊσιος

Η προσευχή είναι το κλειδί κάθε πρωινού και ο κεραυνός της νύχτας. Μαχάντμα Γκάντι

Μεγάλη η δύναμή της ως αίτηση, ευχαριστία, αυτοσυγκέντρωση ή διαλογισμός .

Οι άνθρωποι ανεξαρτήτου θρησκείας, δόγματος, έθνους-με σεβασμό στην πίστη του άλλου-ενώνονται μέσα στη σιωπή της προσευχής

Κι η τραγική στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν δεν έχεις τη δύναμη, έμπνευση να προσευχηθείς, όταν προσεύχεσαι και μέσα σου ξηρασία…μέχρι να έρθει η ευεργετική βροχή του Πνεύματος…

"ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΙ" ΦΙΛΟΙ

Η Allison. Είναι χελωνίτσα που δέχτηκε επίθεση καρχαρία και έχασε το καβούκι της. Θα πέθαινε 5 ετών. Τώρα φοράει ένα carbon καβούκι που σχεδιάστηκε ώστε να κολυμπάει άνετα και ανά τακτά διαστήματα προσαρμόζεται γιατί η Allison θα φτάσει 150 ετών και υπολογίζεται να ζυγίζει μέχρι 272 κιλά.

Η Molly. Είναι πόνυ που εγκαταλείφτηκε στον τυφώνα κατρίνα και δέχτηκε επίθεση πιτ-μπουλ. Της τοποθετήθηκε το προσθετικό μέλος αφού οι γιατροί παρατήρησαν ότι ήταν αρκετά ευφυής ώστε να προσέχει πώς θα ξαπλώσει, πώς θα το πατήσει κτλ.


Ο Winter. Είναι δελφίνι που έχασε την ουρά του σε παγίδα ψαράδων. Xωρίς αυτήν δεν μπορεί ούτε να κολυμπήσει, ούτε να πηδήξει έξω από το νερό για να ανασάνει.

Η Motala. Είναι θηλυκός ελέφαντας που μπήκε σε ναρκοπέδιο και έχασε το ένα πόδι του. Τώρα έχει προσαρμοστεί και κινείται κανονικά με το προσθετικό ποδαράκι που φοράει


Έναν ηλεκτρονικό δάσκαλο, που θα εκπαιδεύει τα αυτιστικά παιδιά σε θέματα αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης, μπορούν πλέον να «προσλάβουν» δεκάδες οικογένειες, χάρη στο ερευνητικό πρόγραμμα εκπαίδευση αυτιστικών ατόμων με τη χρήση νέων τεχνολογιών.Ο εγκέφαλος των αυτιστικών παιδιών λειτουργεί καλύτερα με την τεχνολογία παρά με τους ανθρώπους. Ένα ανθρωπόμορφο είδωλο (avatar) θα εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή, θα επικοινωνεί με το αυτιστικό παιδί και θα το εκπαιδεύει σε θέματα αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης, όπως για παράδειγμα πώς να πλύνει τα χέρια του, να φτιάξει ένα σάντουιτς, να κάνει μπάνιο, να χτενιστεί, να πάει στο σούπερ μάρκετ κ.ά.


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.(Τάσος Λειβαδίτης)


«… η κτίσις προσμένει την φανέρωση των παιδιών του Θεού…και αυτή θα ελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς… συστενάζει και συναγωνιά έως τώρα … και εμείς οι ίδιοι στενάζουμε περιμένοντας την υιοθεσία, την απελευθέρωση του σώματός μας από την φθορά…»(προς Ρωμαίους η ,19-23)


Αίτημα,αγώνας και διακαής πόθος : Η επιστήμη στην υπηρεσία ΟΛΩΝ των παιδιών, όλων των ανθρώπων ,όλων των ζωντανών του κόσμου και επόμενο βήμα ο οραματισμός για την ίαση όλων των πασχόντων ,ψυχικά,πνευματικά ή σωματικά...






(Πηγές: http://kazani.gr,www.in.gr,flickr,Βίβλος)

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.Ύστερα από... δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γυναίκα. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Ο Κόσμος μας...


Γη , Αφροδίτη

Άρης , Ερμής , Πλούτωνας

Δίας , Κρόνος

Ουρανός , Ποσειδώνας

Γη . . . Πλούτωνας

Ήλιος

Δίας . . . Γη . . Πλούτωνας

Η γη σ΄αυτή την κλίμακα είναι αθέατη. Ο Δίας έχει μέγεθος μιας τελείας.

Ήλιος , Σείριος , Πολυδεύκης , Αρκτούρος

Βετελγέζης , Αντάρης

Ο Δίας είναι αθέατος. Ο Ήλιος τελεία. Σείριος , Πολυδεύκης , Αρκτούρος , Ρίγηλας , Αλδεβαράν.

«Η επίγνωση του απειροελάχιστου μεγέθους σου σε σχέση με το σύμπαντα κόσμο που σε περιέχει,

αυτόν που μετρά τις διαστάσεις του στις κλίμακες του Απείρου και του Θαυμαστού.

Επίγνωση που δεν σε συνθλίβει κάτω από το βάρος της μηδαμινότητας,

αντίθετα σε καταξιώνει σαν οντότητα με συνείδηση ηθική.

Το αντίθετο δεν θάταν αλαζονεία, των αρχαίων η ύβρις;»

Μέσα στην ευτέλεια της καθημερινότητας η ψυχή αναζητά το μεγαλείο…

Τι έχει μεγαλείο στις γενικές μα και στις καθημερινές επιλογές μας;




Να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα.

Ο σεβασμός στον ηττημένο αντίπαλο.

Όταν προτιμάς να αδικηθείς παρά να αδικήσεις.

Όταν κοιτάς τον άλλο από ψηλά μόνο για να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.

Να υπηρετείς τα ιδανικά σου ακόμη και αν δεν σου έχουν χαριστεί μέχρι τώρα.

Όταν κυνηγάς ουτοπίες θυσιάζοντας το βόλεμα που προσφέρει η πεπατημένη.

Να ξεκινάς την επανάσταση για την αλλαγή του κόσμου από τον εαυτό σου.

Όταν ο οραματισμός, η αυθεντικότητα και η ευαισθησία δεν σταματούν στα δεκαοχτώ σου.

Να μεγαλώνεις το παιδί σου όχι ως προέκταση του «εγώ» σου αλλά ως ψυχή με αιώνια προοπτική.

Όταν αναζητάς τη συνάντηση με το Δημιουργό σου όχι γιατί αποβλέπεις στην είσοδό σου στον παράδεισο αλλά γιατί ζητάς δικαίωση, λύτρωση κι αυτοπραγμάτωση.

Οι εραστές του υπερβατού που τολμούν να διαρρηγνύουν τον ιστό της συμβατικότητας για να αφουγκραστούν το άγνωστο…

(φωτογραφίες flickr,desktop,photonet,A.Salini)

Αφιερωμένο ...

...σε όσους είχαν την ευλογία να συναντήσουν το άλλο τους μισό και το χάρισμα να δουλεύουν την ένωση...

...σε όσους πιστεύουν στο άλλο τους μισό κι ας μην το έχουν συναντήσει ακόμη ή στονπαρόντα κόσμο...

...σε όσους έχουν γευτεί τη χαρά του μοιράσματος...

Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου

τα μαγικά ταξίδια μου, τα έκανες κι εσύ
Όταν η νύχτα μ' έστελνε, στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
για σένα είναι πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις.

Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου

Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου

Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησί
Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ.

Αφιερωμένο σ΄αυτούς που ο γλάρος Ιωνάθαν φτερουγίζει μέσα τους...

"Οι περισσότεροι γλάροι δε νοιάζονται να μάθουν παρά μόνο τα πιο βασικά πράγματα για το πέταμα –πώς να πετούν απ’ την ακτή στην τροφή τους και πίσω πάλι. Για τους περισσότερους γλάρους σημασία δεν έχει το πέταμα, αλλά το φαγητό. Για τούτον, όμως, το γλάρο σημασία δεν είχε το φαγητό, αλλά το πέταμα. Πάνω από κάθε τι άλλο, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος αγαπούσε να πετάει."

“Tο να βρούμε αυτο που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος,ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή,είναι ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι.”

"Πρέπει να καταλάβετε πως ένας γλάρος είναι μια απεριόριστη ιδέα ελευθερίας, μια εκόνα του Μεγάλου Γλάρου και πως όλο σας το σώμα, από τη μια ως την άλλη άκρη των φτερών σας, δεν είναι παρά η ίδια σας η σκέψη σε μια ορατή μορφή. Σπάστε τις αλυσίδες της σκέψης σας και θα σπάσετε τις αλυσίδες του σώματός σας..."


"Οι φίλοι σου θα σε αναγνωρίσουν από το πρώτο λεπτό γνωριμίας καλύτερα απ'ότι οι γνωστοί και "συγγενείς" σου σε χίλια χρόνια."

"Ο γλάρος Ιωνάθαν ανακάλυψε ότι η ανία, ο φόβος και ο θυμός, αποτελούν τις αιτίες που η ζωή των γλάρων είναι τόσο σύντομη και πως, όταν έβγαλε αυτά τα συναισθήματα οριστικά από το νου του, έζησε μια πραγματικά μακρόχρονη κι ευτυχισμένη ζωή."

"Φυσικά δεν αγαπάς το μίσος και το κακό. Πρέπει να προσπαθήσεις για να δεις τον αληθινό γλάρο, το καλό μες στον καθένα τους και να τους βοηθήσεις να το δουν μέσα τους. Αυτό εννοώ αγάπη. Κι είναι όμορφο, όταν μάθεις τον τρόπο."

(φωτογραφίες flickr, webshots-από το βιβλίο Γλάρος Ιωνάθαν του Ρ.Μπαχ )

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο από το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στο όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω από τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Για αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σε ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στο όνομά μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.


Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ

Πού με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό.
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό

πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:

Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί

κι αφού σκοτώνουν στο όνομα σου

θα πω αναβάλλεται η γιορτή

πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου

Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε

δε κάνει στάση Γολγοθά

θα πω ο παράξενος πως χάθηκε

κι έφυγε οριστικά.

Active Member

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ "ΓΙΑΤΙ"

Γιατί η αλήθεια, ενώ είναι εμφανής, να μην είναι και διαφανής;

Γιατί ο Θεός να αποκαλύπτεται μόνο, αλλά να μην ανακαλύπτεται; Γιατί να κρύβεται, να μην φαίνεται ; Γιατί να φανερώνεται, αλλά να μην βλέπεται;

Γιατί να χαρίζεται, να προσφέρεται, αλλά να μη χορταίνεται; Γιατί ο Θεός τελικά, με κάποιο τρόπο να γίνεται αντιληπτός, αλλά όχι κατανοητός;

Γιατί όταν ομιλεί περί της θεότητάς Του να μη γίνεται κατανοητός και όταν επεξηγεί τα μυστήριά Του να καθίσταται ακόμη δυσκολότερος;

Γιατί ενώ είναι τόσο πολύς, να σταλάζει μόνο στη ζωή μας; Ενώ είναι τόσο κοντινός -μέσα μας- ενώ είναι ο εγγύς, να φαίνεται ως ο μακράν; Ενώ βρίσκεται επί της γης επιδημών, να διαμένει εν ουρανοίς;

Ενώ μας είναι ανάγκη να Τον έχουμε γνωστό, Εκείνος να μας παραμένει άγνωστος; Γιατί να μας είναι περισσότερο ερώτηση, απορία, δυσπιστία, αμφιβολία, θαυμασμός, παρά απάντηση;

Γιατί να μας είναι λίγος και όχι πολύς, σιωπή και όχι λόγος;

Γιατί μερικοί να ζουν την ευεργετική παρουσία Του και άλλοι να την στερούνται;

Γιατί άλλα παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να γελούν και άλλα να ζουν μέσα στα φάρμακα και τις μπουκάλες;

Γιατί το θαύμα να είναι τόσο σπάνιο, η θέα Του δυσδιάκριτη και η παρουσία Του μυστήριο;

Ώρες - ώρες επιθυμούμε λαίμαργα να Τον έχουμε. Και Τον χάνουμε...Γιατί λοιπόν όλα αυτά;

...Και όμως αυτά τα "γιατί", όταν διατυπώνονται ταπεινά και με ήσυχο πόνο, συνθέτουν όχι μόνο την εικόνα του πιο αληθινού εαυτού μας, αλλά και εκφράζουν την πιο αληθινή υπαρξιακή απορία αυτού του κόσμου.

(Άνθρωπος Μεθόριος, Νικολάου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής) (φωτογραφίες desktop, flickr,Gustavo Orensztajn )

Ο τελευταίος των Μοϊκανών



Ιδιαίτερα αγαπημένη ταινία και μουσική.

Εκείνα που ενώνουν το Μάτι του Γερακιού, εκπρόσωπο των αποικιοκρατών, και τον Τσινκακούκ, αρχηγό των Μοϊκανών, είναι η αγάπη τους για τα άγρια δάση του Νέου Κόσμου και η επιθυμία τους για ειρήνη ανάμεσα στους λαούς τους.

Η πορεία τους αποδεικνύει ότι λαοί που έχουν διαφορετικό πολιτισμό και τρόπο σκέψης μπορούν να αναπτύξουν αισθήματα εμπιστοσύνης μεταξύ τους και να συμβιώσουν αρμονικά.


Στην προσπάθειά της η φυλή των Μοϊκανών να σώσει τα ιδανικά και τα ήθη και έθιμά της δίνει σκληρές μάχες με τους λευκούς.


Παρ όλ' αυτα ένας έρωτας γεννιέται μεταξύ του τελευταίου των Μοϊκανών και μιας Βρετανίδας . .